Powoli zaczynała być już noc. Zaszło słońce, gwiazdy pojawiały się na ciemnym, granatowym niebie. Ogromny księżyc oaczał cały teren wodospadu, a co jakiś czas przylatywały białe ptaki.
Czy to było od tak sobie, czy miało to zwiastunować przybycie jakiegoś przystojniaczka? Idealny czas, romantyczna atmosfera, całokształt miejsca zaczął powoli o tym zdawać innym sprawę z tego; ale jak na razie- pustka. Ale nic nie tra wiecznie.
Oto i nasz kochanienki Sevet zawahał się tutaj przyjść-  w odpowiednie miejsce i to w idealnej porze. Cudowne miejsce na wypoczynek dla zmęczonych łap i organizmu pragnącego wody jak nic. Przywędrował tu prędko z nadzieją na jakikolwiek spokój chociażby w tej, gwieździstej nocy, aby móc wsłuchać się w szum zlatującej wody wodospadu. Zeskoczył z kamieni potykajac się czasem jak falitłapa, którą oczywiście był.  Kiedy był już po drugiej stronie otrzepał grzywę z wody (nalało się na niego małe co nieco), przykucnął pod jeziorkiem i zaczął pić. Woda była spokojna, iż nie rwała języka; chłodnawa.
Pił i pił, aż w końcu zaprzestał. Zaczął spokojnie oddychać z nadzieją na to, ze następnego dnia będzie inaczej niż zwykle. Rozprostował kręgosłup, usiadł najnormalniej w świecie. Ogon oplątał wokół siebie i raczął się rozglądywać. Rzucił nieco okiem na ten teren, iż był niezwykle piękny. Taki... Romantyczny. Ale była też tu cisza i poczucie samotności.
-Mam nadzieję, że będę tu bezpieczny...- mruknął pod nosem jakby do siebie.
Uśmiechnął się kącikami ust, aby chociaż poddać się mocy piękna przyrody. Stracił już dużo rzeczy, a więc starał doceniać się chociażby to. W uszach zabrzmial mu nawet taki dziwny, syreni śpiew, szum wody wręcz do tego pasował. Ba, jeszcze koło niego przeleciały białe ptaki jak w piosence "Miłość Drogę Zna".
Westchnął ciężko, a jego wzrok utkwił na chwilę głeboko w ziemi.  Udał się na pobliski, wielki kamień, na którym spokojnie można było się usadowić, pod koronami drzew, ale bądąc i miejąc nadal w zasięgu wzroku wodospad i pobliskie okolice. Usadowił się na głazie w pozycji "siedząco- leżącej". Usadowił łeb na łapach, a jego oczy sięgnęły ku górze, aby móc wpatrywać się w gwieździste niebo.
-Ooj, gwaizdy! Czemu wy jesteście tam na górze i się nie martwicie niczym? O dusze wielkich królów...
Po co mi wsyztsko zabraliście? Czemuż zabraliście mi rodzinę i wsystkie wielkie wartosci dając mi tytuł falitłapy i wprost przewielką głupotę? Czy mój wygląd sprawia, że mam być kimś, kim być nie chcę? Dlaczego daliście mi samotność i pomiatanie? Czemuż daliście mi krzywe łapy i radość z byle czego Po co wy wogóle dajecie mi wokół tych, kórzy mają to, czego nie mam ja? Dajcie mi chociażby jedną szansę się wykazać...
Takie to włąśnie przeszło mu przez myśl, a tu nagle... Spadająca gwiazda! Szybko pomyślał życzenie z przeogromną nadzieją na to, ze się spełni.
-Dajcie w me łapy największy skarb, jaki możecie mi ofiarować.

*Przybiegł tu.*
- Pani! Ikuto zabił króla hien!
*Wyjął jego opaskę i położył na pobliski kamień.*

Spojrzała na Wlesa i Uzuri. -Ikuto... zabił Mwizi'rgo?! Przez chwilę miała w głowie pustkę. -Uzuri idź, ale... uważaj na siebie!!! Wles - możesz jej pomóc.

Ten wieczór wydawał się być dziwnie spokojny, cichy. Ale jednak życie musi być pacniętym spycholem, które lubi robić wyboje na drodze życia.
Niby nigdy nic, a Sevet miał już nadzieję na to, że uśpi. Zaczynało być potwornie nudno, cicho, aż się nie chce żyć, jak się kompletnie nic nie dzieje. Lecz mógł przynajmniej podziwiać otoczenie, piękno ptaków i gwiazd. Ale noc jeszcze młoda! Ileż to świat kryje niespodzianek jak ta! Dawno nie usłyszał, że ktoś się zwraca w jego stronę. Przyzwyczaił się do tego, że i to stracił i że nigdy nie zamieni z nikim ani słowa, jeśli nie ze sobą.
Pomarańczowy był tak zapatrzony w niebo i jednocześnie tak zamarzony, że głos, który niespodziewanie się do niego zwrócił, wytrącił go kompletnie z równowagi! Aż tak się zaskoczył... Pierdoła jedna. Aż zadrzał lekko ze strachu, aż tak się przestraszył. Oczy zawędrowały ku strony, z której wydobywały się słowa. Ale za raz za raz... Czy to go wzrok nie myli?
Już kojarzył gdzieś tą lwicę!
Złota, zadbana sierść, głebokie przecudne kamienie, biały pysk, z którego jakiekolwiek słowo zdawało się być syrenim śpiewem... Znał już tą lwicę. Oto właśnie córka jego śmiertelnego wroga Light'a. Ta zaś, nie mogła go pamętać, iż on jest o rok starszy od niej, co nie? To właśnie ostatnio widział Sakurę wtedy, kiedy miała tydzień; no może dwa. Lecz bez problemu ją rozpoznał. A z resztą... Była podobna do swoich rodziców.
Czyżby ona była niby tym wielkim skarbem, który miał dać mu szczęście?
Nieuniknione.
Nie mógł tak sobie leżeć jak ostatnie dziecko stróża, a wiec wstał na równe łapy. Okazało się w międzyczasie, że Sevet jest o głowę wyższy od Sakury i patrzył na nią w dodatku z góry. Zszedł z głazu. Nadal tak było. Na jego twarzy takze zagościł lekki uśmiech.
-Witaj Sakuro. Wybacz, że tak dziwnie wyszło... -powiedział ciepło i zaśmiał się pod nosem.-A poza tym, to jestem Sevet. Moi rodzice byli przyjaciółmi twoich rodziców... Ponoć ci twoi zmarli, a więc ciekawi mnie- kto jest aktualnie władcą Srebrnej Ziemii?
Cholernie go to ciekawiło. No dalej, śmiało. A może się do tego przyznasz, samico?
Nadal się do niej uśmiechał tym swoim drobnym, tajemniczym, a za razem ciepłym uśmiechem.
Wtem usłyszał sapanie i to, że ktoś biegnie. Odwrócił się w stronę odgłosów. No i kolejna niespodzianka! Był to koszmarnie podobny do niego lew! Słyszał kiedyś podsłuchując plotki, że "Ten drań Sevet ma braciszka! Podobnie jeszcze większy drań. Jest prawie taki sam jak on, ma tylko czerwone ślepia! No postrach normalnie...". Było więc bardzo możliwym to, że ten oto nastolatek, który stoi niedaleko niego samego, to najprawdopodobniej jego brat. Ale był jeden problem- czy on wie, że ma starszego brata, który jest teraz tuż koło niego? Raczej nie... Sam trzyletni wątpił w to, aby ich ojciec pamiętał jeszcze o zielonookim, a tymbardziej powiedział młodzikowi o tym, ze nie jest jednynakiem i że jego rodzeństwo albo nie żyje, albo się gdzieś szwęda po Afryce.
Okazało się, że Sevet jest teraz zupełnie przypadkowym swiadkiem nieprzyjemnej sytuacji. Otóż większośc doznała zdziwienia i napięcie trwa. Ponoć zmarł jakiś Mwizi... Ba! I to jeszcze zamordowano go! Sam nie był pewien, ale ta hiena była chyba królem Zmarłej Ziemi... Jejciu. Aż pasuje.
I jeszcze kolejna niespodzianka- okazało się, że ten młodzik ma na imię Wles... Aż przyczepiętowała się szansa na to, że takowy to brat Seveta.

*Odszedł. Czół się przez cały czas obserwowany. Zauważył ogon odchodzącej Kompulu. Wiedział że Ikuto będzie na niego zły i że go nie zaakceptuje... Wszystko poszło zgodnie z planem.*

-Do jakiego należysz stada Sevecie? Lwica czuła coraz większe szczęście. Lew nie wyglądał zdecydowanie na lwa co najmniej spokrewnionego ze Srebrną Ziemią. Ale dla Sakury był ładniejszy od wszystkich lwów z jej stada.

-A może... Zawahała się. Bardzo, a to bardzo chciała spytać, ale czy on się zgodzi? Dobra, nieważne, spróbować trzeba. -Może chciałbyś wstąpić do Stada Srebrnej Ziemi? Tam na pewno będziesz mile widziany.